rachunkowosc

Szanowny Użytkowniku,

Zanim zaakceptujesz pliki "cookies" lub zamkniesz to okno, prosimy Cię o zapoznanie się z poniższymi informacjami. Prosimy o dobrowolne wyrażenie zgody na przetwarzanie Twoich danych osobowych przez naszych partnerów biznesowych oraz udostępniamy informacje dotyczące plików "cookies" oraz przetwarzania Twoich danych osobowych. Poprzez kliknięcie przycisku "Akceptuję wszystkie" wyrażasz zgodę na przedstawione poniżej warunki. Masz również możliwość odmówienia zgody lub ograniczenia jej zakresu.

1. Wyrażenie Zgody.

Jeśli wyrażasz zgodę na przetwarzanie Twoich danych osobowych przez naszych Zaufanych Partnerów, które udostępniasz w historii przeglądania stron internetowych i aplikacji w celach marketingowych (obejmujących zautomatyzowaną analizę Twojej aktywności na stronach internetowych i aplikacjach w celu określenia Twoich potencjalnych zainteresowań w celu dostosowania reklamy i oferty), w tym umieszczanie znaczników internetowych (plików "cookies" itp.) na Twoich urządzeniach oraz odczytywanie takich znaczników, proszę kliknij przycisk „Akceptuję wszystkie”.

Jeśli nie chcesz wyrazić zgody lub chcesz ograniczyć jej zakres, proszę kliknij „Zarządzaj zgodami”.

Wyrażenie zgody jest całkowicie dobrowolne. Możesz zmieniać zakres zgody, w tym również wycofać ją w pełni, poprzez kliknięcie przycisku „Zarządzaj zgodami”.



Artykuł Dodaj artykuł

Prawo upadłościowe i naprawcze – przekleństwo czy wybawienie dla przedsiębiorców (cz 1)

Ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr 60, poz. 535) weszła w życie w dniu 1 października 2003 r., natomiast przepisy o postępowaniu naprawczym weszły w życie 23 kwietnia 2003 r.

Ustawa z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr 60, poz. 535) weszła w życie w dniu 1 października 2003 r., natomiast przepisy o postępowaniu naprawczym weszły w życie 23 kwietnia 2003 r. Ostatnie zmiany do tej Ustawy (tekst jednolity (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1361, z późn. zm.) wprowadzone zostały Ustawą z dnia 28 kwietnia 2011 r (Dz. U. z dnia 5 lipca 2011) o zmianie ustawy Prawo Upadłościowe i Naprawcze.

Ustawa precyzuje, iż prawo upadłościowe i naprawcze odnosi się do wspólnego dochodzenia roszczeń wierzycieli od niewypłacalnych dłużników. Oznacza to, iż postępowanie upadłościowe, jak i naprawcze może być prowadzone jedynie na rzecz wielu wierzycieli i powinno być ukierunkowane na uzyskanie korzyści dla ich ogółu, zatem nadrzędnym interesem w tym postępowaniu powinien być zobiektywizowany interes większości wierzycieli.

Przepisy prawa upadłościowego służą również realizacji drugiego celu polegającego na zaspokojeniu wierzycieli w najwyższym stopniu, przy jednoczesnej próbie zachowania dotychczasowego przedsiębiorstwa dłużnika.

Przepisy prawa upadłościowego i naprawczego stosuje się do dłużników będących przedsiębiorcami oraz osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, których niewypłacalność powstała wskutek wyjątkowych i niezależnych od nich okoliczności.

Niniejszy artykuł poświęcony jest upadłości w stosunku do przedsiębiorców.

Zgodnie z brzmieniem art. 431 kodeksu cywilnego przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niebędąca osoba prawną, której została przyznana przez przepisy ustawy zdolność prawna (art. 331 kc), prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową. Powyższe ujęcie pojęcia przedsiębiorcy zostało oparte na 2 kryteriach – podmiotowym (określającym jakie podmioty można uznać za przedsiębiorcę) oraz funkcjonalnym (które wskazuje cechy jakimi powinien wykazywać się przedsiębiorca, a dotyczące działalności przez niego prowadzonej). Trzeba jednak zwrócić uwagę, iż w kodeksie cywilnym brak jest definicji zarówno działalności gospodarczej, jaki i zawodowej.

W świetle art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 155, poz. 1095) przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą, a także wspólnicy spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej. Cechą wyróżniającą przedsiębiorcę spośród podmiotów stosunków prawnych jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej. Nie można zatem mówić o przedsiębiorcy w oderwaniu od prowadzonej przez niego działalności. W świetle art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, z tym zastrzeżeniem, że do działalności gospodarczej: budowlanej, handlowej i usługowej, oraz działalności zawodowej polegającej na świadczeniu usług stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zaznaczyć trzeba, że wyliczenie rodzajów działalności ma charakter jedynie przykładowy, gdyż w ich obrębie możliwe jest dokonywanie dalszych, wewnętrznych podziałów.

 

Za upadłego mogą być uznane również następujące podmioty:

1) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i spółki akcyjne nieprowadzące działalności gospodarczej,
2) wspólnicy osobowych spółek handlowych, ponoszących odpowiedzialność za zobowiązania spółki bez ograniczenia całym swoim majątkiem,
3) wspólnicy spółki partnerskiej,
4) oddziały banków zagranicznych w rozumieniu prawa bankowego.

Do wspólników osobowych spółek handlowych, odpowiadających za zobowiązania spółki całym swoim majątkiem bez ograniczenia należą: wspólnicy spółki jawnej, wspólnicy spółki partnerskiej, którzy ponoszą nieograniczoną odpowiedzialność za zobowiązania spółki w przypadku przewidzianym w art. 95 § 2 Kodeksu spółek handlowych, komplementariusze spółki komandytowej i komandytowo-akcyjnej. W ustawie w oddzielnym podpunkcie zostali wymienieni wspólnicy spółki partnerskiej w celu zabezpieczenia wierzycieli przed sytuacją, w której żaden z partnerów nie byłby odpowiedzialny za zobowiązania spółki bez ograniczenia całym swoim majątkiem.

Ustawa daje również możliwość żądania ogłoszenia upadłości osoby fizycznej, która była przedsiębiorcą, lecz zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej. Możliwość ta obwarowana została warunkiem, by od dnia wykreślenia z właściwego rejestru nie upłynął rok.

Ponadto można żądać ogłoszenia upadłości osoby fizycznej nawet wówczas, gdy faktycznie prowadziła ona działalność gospodarczą, lecz nie dopełniła obowiązku jej zgłoszenia we właściwym rejestrze.

Upadłym może zostać również zmarły przedsiębiorca. Warunkiem ogłoszenia upadłości takiego przedsiębiorcy jest złożenie stosownego wniosku w terminie jednego roku od dnia jego śmierci. W stosunku do starej regulacji w nowym prawie upadłościowym poszerzony został krąg osób mogących złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości w stosunku do zmarłego przedsiębiorcy. Są nimi obecnie:

1) wierzyciel,
2) spadkobierca,
3) małżonek, chociażby nie dziedziczył po zmarłym,
4) każde z dzieci lub rodziców zmarłego, chociażby nie dziedziczyli po zmarłym. Do tej pory prócz wierzyciela, ogłoszenia upadłości zmarłego przedsiębiorcy mógł żądać jedynie każdy ze spadkobierców dłużnika.

W Ustawie wchodzącej dnia 1 października 2003 r. regulacji zakazu ogłaszania upadłości następujących podmiotów:

1) przedsiębiorstwa państwowego „Porty Lotnicze”,
2) państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska”,
3) państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Zakład Unieszkodliwiania Odpadów Promieniotwórczych”,
4) Mennicy Państwowej,
5) Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych,
6) Polskich Kolei Państwowych Spółki Akcyjnej oraz
7) innych przedsiębiorców określonych w odrębnych przepisach, jeżeli właściwy organ uprawniony do reprezentowania Skarbu Państwa lub gminy zgłosi sprzeciw i złoży oświadczenie o przejęciu zobowiązań dłużnika.

W prawie upadłościowym istnieje zakaz uznania za upadłego Skarbu Państwa. Ponadto nie można ogłosić upadłości:

1) publicznych samodzielnych zakładów opieki zdrowotnej,
2) instytucji i osób prawnych utworzonych w drodze ustawy oraz utworzonych w wykonaniu obowiązku nałożonego ustawą,
3) osób fizycznych prowadzących gospodarstwo rolne,
4) uczelni.

 

Podstawy ogłoszenia upadłości

Za upadłego można uznać tego, kto jest niewypłacalny. Ustawa precyzuje również znaczenie słowa „niewypłacalny” określając, iż jest nim dłużnik, który nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań. Oznacza to, iż na gruncie tej regulacji można ogłosić upadłość również dłużnika, który nie wywiązuje się ze swych niepieniężnych zobowiązań, chociaż spłacałby swe długi pieniężne. Jedynym warunkiem odnoszącym się do charakteru zobowiązań jest ich wymagalność.

Odrębny zapis określający dodatkową przyczynę ogłoszenia upadłości dotyczy dłużnika będącego osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której inna ustawa przyznaje zdolność prawną. Można ogłosić upadłość tych podmiotów także wówczas, gdy ich zobowiązania przekroczą wartość jego majątku, nawet wtedy, gdy na bieżąco te zobowiązania wykonuje.

Prawo upadłościowe uściśla pojęcie krótkotrwałości. Opóźnienie w wykonaniu zobowiązań nieprzekraczające trzech miesięcy, jeżeli suma wykonywanych zobowiązań nie przekracza 10% wartości bilansowej przedsiębiorstwa dłużnika może stanowić przesłankę oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Zaznaczono jednak, że wymieniona powyżej podstawa wyłączenia możliwości ogłoszenia upadłości nie ma zastosowania, gdy niewykonywanie zobowiązań ma charakter trwały albo gdy oddalenie wniosku może spowodować pokrzywdzenie wierzycieli.

Sąd obligatoryjnie oddali wniosek o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania.

Możliwa, lecz nie obligatoryjna jest natomiast decyzja sądu o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości w razie, gdy majątek dłużnika jest obciążony hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym lub hipoteką morską w takim stopniu, że pozostały jego majątek nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania.

To, czy upadłość będzie dla dłużnika przekleństwem, czy wybawieniem zleży od samego dłużnika i działań przez niego podejmowanych. Jeśli Dłużnik nie dotrzyma obowiązkowego terminu złożenia wniosku o upadłość (art. 21.1 prawa upadłościowego i naprawczego nakłada obowiązek w terminie 2 tygodni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości, zgłosić w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości) – ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną wskutek niezłożeni w/w wniosku we wskazanym terminie.

Art. 373 prawa upadłościowego i naprawczego daje możliwość sądowi do wydania orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni lub stowarzyszeniu osoby, która ze swej winy
a) będąc do tego zobowiązana na mocy ustawy, nie złożyła w terminie dwóch tygodni od daty powstania podstawy do ogłoszenia upadłości wniosku o ogłoszenie upadłości
b) po ogłoszeniu upadłości nie wydała lub wskazała majątku, ksiąg handlowych i korespondencji lub innych dokumentów upadłego, doktórach wydania lub wskazania była zobowiązana z mocy ustawy
c) po ogłoszeniu upadłości ukrywała, niszczyła lub obciążała majątek wchodzący w skład masy upadłości
d) jako upadły w toku postępowania upadłościowego nie wykonała obowiązków ciążących na nim z mocy ustawy lub orzeczenia sądu albo sędziego-komisarza bądź w inny sposób utrudniała postępowanie.

Od uczciwości i poszanowania prawa zależy, jak dłużnik wykorzysta zapisy przedmiotowej ustawy.

Istnieją dwa zasadnicze rodzaje postępowań: 1) postępowanie upadłościowe, 2) postępowanie naprawcze, które zostaną omówione w kolejnych artykułach.

Artykuł został dodany przez firmę


Inne publikacje firmy


Podobne artykuły


Komentarze

Brak elementów do wyświetlenia.